Belfrem być

albo nie być. Oto jest pytanie. W moim przypadku okazało się, że jednak "być", pomimo tego, że przez 4,5 roku studiów, zastanawiałam się, co ja do cholery robię na kierunku pedagogicznym, w momencie gdy nie mam najmniejszego zamiaru óczyć kwiat młodzieży polskiej czy inną nadzieję na 'lepsze jutro'.
Co więcej, moje praktyki wyglądały (o ile one w ogóle wyglądały, bo migałam się od nich jak mogłam) tak, że ze szkoły (to znaczy z tych praktyk) wychodziłam ze łzami w oczach, gdy tylko trafiłam na przerwę i tłum rozwrzeszczanej dziatwy wylatującej jak stado szarańczy z sal lekcyjnych, w międzyczasie rzucającej w siebie czym popadnie, lejącej się pięściami i przelatującej nad/pod/pomiędzy nogami, gnającej gdzieś przed siebie i przenikającej ściany. Dosłownie.
A to dlatego, że nie dostałam się - jeszcze kilka lat temu - na jeden z najbardziej obleganych kierunków, niosący ze sobą widmo ciekawej, dobrze płatnej pracy, widmo braku zatrudnienia. Z perspektywy czasu jestem tego pewna, choć kto uważa, że o pracę w szkole łatwo i praca jest pewna (łatwa i przyjemna też) nie ma nikłego, bladego, zielonego i jakiegokolwiek innego koloru, jaki może mieć pojęcie.
A jak trafiłam na pedagogikę? Przypadkiem.
Pitu pitu, nie będę rozpisywać się na temat profitów jakie niesie ze sobą praca w szkole. Nie będę też pisać jak mi jest tam źle i ciężko. Praca jak każda inna - z przywilejami i obowiązkami, zakazami, nakazami i innym 'ami'.
Jedno co mogę powiedzieć - i to zrobię, to to, że absolutnie w tej pracy nudzić się nie można. A już rozrywkę w czystej postaci dostarcza mi sprawdzanie niektórych kartkówek ;)
(broń borze [świerkowy] nie mam na celu nabijać się z nikogo)

Tak więc przed państwem: Humor z zeszytów:

Humor z zeszytów

Humor z zeszytów

Humor z zeszytów

Humor z zeszytów

A tak mnie wzięło z powodu rozmyślań nad jutrzejszym dniem belfra (choć my 'świętowaliśmy' w piątek), tak więc oby mi się ;)